Τις τελευταίες μέρες, διάβασα στο τύπο και είδα στη tv, το δράμα της Marion Jones. Στα γρήγορα ποία κυρία είναι αυτή: Αμερικανίδα πρωταθλήτρια στη σκυταλοδρομία 4x100.
Έχουμε και λέμε: τον Αύγουστο του 97, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου της Αθήνας, κατακτά το χρυσό στα 100μ. Το 2004, καταξιωμένη πια υπερ-πρωταθλήτρια με 5 μετάλλια (παρακαλώ) στους Ολυμπιακούς του Sidney , απειλούσε με μηνύσεις σε περίπτωση που αποκλειόταν από την εθνική ομάδα των ΗΠΑ , αφού υπήρχαν υπόνοιες για ντοπινγκ.
Σκάει λοιπόν ''μύτη'' (όπως λένε και οι Άγγλοι) και παραδέχεται ότι έκανε χρήση αναβολικών. Βέβαια η παραδοχή της συνοδευόταν από δάκρυα, όχι βέβαια χαράς, όπως άλλοτε, αλλά ενοχής!! Οι δηλώσεις της: <<Απογοήτευσα την οικογένεια μου, την πατρίδα μου, τον εαυτό μου>>.
Άραγε τότε που έπαιρνε τα μετάλλια το ένα πίσω από το άλλο, η ενοχή της που βρισκόταν? Βόλταρε? Η υποκρισία στο full και η σημαία των ΗΠΑ στην πρώτη θέση του βάθρου!(τότε). Με ένα ταγέρ και κλάμα, πίσω από τα μικρόφωνα , να λέει: ΣΥΓΓΝΩΜΗ. (τώρα)
Τουλάχιστον το παραδέχτηκε μετά από κάποια χρόνια, άλλοι ποτέ δεν παραδέχονται τα ψέματα τους και συνεχίζουν να ζουν με αυτά!! (σε πολλές περιπτώσεις, μιλάμε για πιο σοβαρά θέματα!)
Τώρα θα μου πεις γιατί ασχολούμαι με αυτό το θέμα? Υπάρχουν πιο σοβαρές περιπτώσεις, απλά ήταν η αφορμή για να πω μέσα από αυτό το παράδειγμα, πως δεν χρειάζεται να κάνουμε τα πράγματα πιο δύσκολα και βέβαια κανείς δεν έπαθε τίποτα λέγοντας την αλήθεια!!! (αν την έλεγε και αυτήν) :-P
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου