* Ανεβαίνοντας *

Φτάνω απ' έξω, αντικρίζω την μπάρα να ανεβοκατεβαίνει και τα αυτοκίνητα να μπαινοβγαίνουν , προχωρώ ενώ δειλά κοιτώ δεξιά και αριστερά για να κάνω αναγνώριση τοπίου αφού μου ήταν άγνωστο το μέρος.. Περπάτησα , ανέβηκα τα σκαλιά, σε μια στιγμή στάθηκα και κοίταγα τα υπόλοιπα μέχρι να φτάσω στην μεγάλη σιδερένια πόρτα.



Την ανοίγω , αλλά δύναμη δεν είχα στα χέρια μου. Κοιτάζω την ταμπέλα, το βελάκι μου δείχνει αριστερά.. στρίβω και προχωρώ ευθεία, σκέφτομαι αυτό το άσπρο είναι μονότονο, συνεχίζω να τρέχω στα σκαλιά και φτάνω .Μπαίνω μέσα,την βλέπω, την κοιτάζω στα μάτια , εκείνη δεν μπορεί να πάρει ανάσα, υποστηρίζεται αλλά και πάλι, δεν μπορεί να τα καταφέρει!



Χαζεύω τα κλειστά μάτια, τα χείλη που τόσο πολύ ήθελαν να με φιλήσουν όταν ήμουν μικρός και χωνόμουν στην αγκαλιά της για να την αποφύγω, σαν παιδί το έπαιζα ατίθασος.


Και τώρα?



Οι ώρες 2 που πέρασαν από την στιγμή που έφτασα, όμως μέσα σε 2 λεπτά όλη μου η ζωή πέρασε από τα μάτια μου, σαν ταινία στο cinema, χωρίς ποπ κορν αυτή τη φορά.
Βρέθηκα έξω στο διάδρομο, ενώ ήμουν χαμένος στις εικόνες μου!
Τα μάτια μου έγιναν λίμνες, οι σκέψεις μου έγιναν ποτάμια και εγώ ακόμη όρθιος , να κοιτώ αυτό το άσπρο που τόσο πολύ αγαπώ και μισώ μαζί!


Θέλησα να βγω έξω, να κάνω ένα τσιγάρο (τόσα έχεις κάνει σταμάτα, ακούστηκε μια φωνή, άλλα δεν την έλαβα υπόψη μου), να κοιτάξω τον ουρανό και να πω : στην στέλνω να σου κάνει παρέα, να παίζετε την μπιρίμπα σας και να μην σας νοιάζει τίποτα, απλά να είσαι δίκαιος μαζί της και η μοιρασιά στα τσιγάρα να γίνει κανονικά! Έτσι?

.

.

.

.

.


.


.


.



Τώρα σε βλέπω να ανηφορίζεις , να ανεβαίνεις αυτά τα σκαλιά που τόσο πολύ ήθελες να τα πατήσεις, γιατί σου έλειπε και τον ήθελες δίπλα σου!

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες να σέβομαι τον ίδιο μου

τον εαυτό, σε ευχαριστώ που μοιράστηκες τα μυστικά

τόσων ετών , σε ευχαριστώ για εκείνα τα καφεδάκια,

σε ευχαριστώ για τις υπέροχες μακαρονάδες σου,

σε ευχαριστώ γιατί ήσουν εσύ!!